Από το πρωί σήμερα έχω μια περίεργη αίσθηση... Είναι σαν εκείνες τις μέρες.. - ξέρεις, που ξυπνούσα δίπλα σου και μετά δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο όλη μέρα..-
Ίσως τέτοιες μέρες φτιάχνονται για να σπάσουν λίγο τη μονοτονία της καθημερινότητας. Ή για να θυμίσουν πάθη και αδυναμίες.. -ακόμα και λάθη-
Όπως και να 'χει, δεν ξέφυγα πολύ από υποχρεώσεις και ρουτίνα.. Με ξέρεις τώρα, χρειάζομαι γερό λόγο να το κάνω.. - ή εσένα-
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Εσύ πήγαινες μπροστά, προσποιούμενος ότι ήξερες τι έκανες. Τα πόδια μου γλιστρούσαν στη λάσπη, αλλά ήμουν αποφασισμένη να σου αποδείξω ότι μπορούσα να ακολουθήσω όποιο ρυθμό έδινες..
-- Τι συμβαίνει?
-- Τίποτα... Απλώς δεν περίμενα ποτέ ότι θα ξαναγυρνούσα, αυτό είναι όλο..
-- Είναι καλό να επιστρέφει κανείς στα μέρη όπου υπέφερε.
Και δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνω απ' το να περιμένω να περάσει η νύχτα, Ίσως άκουγες τον τρόπο που το πόδι μου κουνιόταν νευρικά ή ίσως την αναπνοή μου που δεν ηρεμούσε.. Δεν είπες τίποτα.
Δεν είχαμε αποφασίσει τον προορισμό μας και ακόμα κι αυτό με τρόμαζε, γιατί είχαμε την ελευθερία να επιλέξουμε τι θα συνέβαινε στη συνέχεια στις ζωές μας. Στη ζωή μας.
Μα εσύ πρόσφερες παραισθήσεις με μέλι και γάλα που κυλούσαν νωθρά μέσα στις φλεβες μου.
Οπότε δεν με ένοιαζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου