Τι περίεργο..
Σαν τη στιγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,
όταν όλα είναι εξόχως εξωπραγματικά και απολύτως άυλα.
Σαν να αιωρείσαι προς την ολοκλήρωση.
Δεν έχω ευτυχία εγώ, άδικα ψάχνεις.
Σταμάτα.
Άσε με να φύγω.
"Άσε με.."
Πράγματι,
είναι τόσο βαρύ
όλο αυτό.
Λυπάμαι.
Ανέχομαι αρκετές ανοησίες,
αλλά πάντα βάζω κάποιο όριο
που δεν πρέπει να υπερβεί κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου