...να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.

Δεν μπορείς να μπεις με το ζόρι στη ζωή του άλλου.

Γι' αυτό και συμβαίνει συχνά να χάνεις πράγματα που αγαπάς.

Όσο κι αν σε εκφράζουν κάποιοι στίχοι, δεν είναι δικοί σου.

Έτσι ξέρεις πως κάποιος κάποτε ένιωθε όπως εσύ τώρα.

Κι αυτό σου δίνει δύναμη να το αντιμετωπίσεις.

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.

Καλό μήνα, by the way..