Νομίζεις ξέρεις κάτι..
Τι κάνω όταν κοιμάσαι, ξέρεις;
Δεν έχω μάθει έτσι, δεν έχω συνηθίσει..
Μην σε νοιάζει όμως αυτό.
Σε λίγο καιρό θα κουράζομαι περισσότερο και θα κοιμάμαι τη νύχτα.
Θα κοιμάμαι και τη μέρα.
Και το ξημέρωμα ακόμα.
//Αυτό θέλω;// θα μπορούσα//
Τι φταίει. ποιος..
Τρομάζω όταν βρίσκω ξένους στο κρεβάτι μου. Μετά θυμάμαι.
//Τι σκατά.. νομίζω τρελαίνομαι//
θυμάμαι που πάντα έχτιζα κάστρα. και μετά απ' αυτό, πάντα μου έβαζα εμπόδια. και πριν απ' αυτό, ζωγράφιζα σπίτια με ένα παράθυρο. έβγαινε καπνός από την καμινάδα, μα το παράθυρο πάντα ήταν ένα.
μόλις ήρθες έσκισες με πάθος τα βλέφαρά μου. ήθελες να βλέπω τα πάντα, ήθελες να βλέπω όσο πιο ψηλά μπορώ. και έφυγαν όλοι, και έχω μείνει μόνη να κοιτάζω..
και σκέφτομαι πως για 'μένα, είσαι από εκείνους τους ανθρώπους μου με κάνουν να
μιλάω για θάνατο.
για τέλος που δεν σημαίνει αρχή. για ένα σκοτάδι όμορφο,
ηδονικό.
για έναν έρωτα που πάνω στη γη μελαγχολεί.
*Σοπενάουερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου