κι η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δε θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.

δεν σου είπα ποτέ πως τώρα πια 
δεν αντέχω να μην είμαι για 'σένα
αυτό που είσαι εσύ για 'μένα.
δεν το αντέχω.
μέτρα αν θες τις ψυχές που διέλυσα για 'σένα.
ίσως, εκβίασα τις αισθήσεις, μα έτσι καθολικά παραδομένη μέσα σου,
ένιωθα σαν υπνωτισμένη, χαμένη στην ομίχλη.
ούτε οι αλήθειες μας δεν είναι όμοιες.
η δική μου στέκεται πάντα πίσω μου, βαριά κι ανείπωτη.
...
είδαν μια περίεργη λάμψη στα μάτια μου 
κι από τότε δεν μ' αφήνουν μόνη μου μέχρι να ξημερώσει.
βιαστικές και ανεξήγητες στιγμές, δεν καταλαβαίνω.
θέλω να ξαναβρώ μέσα στο σκοτάδι ό,τι έχω χάσει μέσα σε τόσο φως.
ούτε εσύ έρχεσαι.

όμως..δεν μπορώ να μιλάω για το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ.
φοβάμαι
μήπως μια μέρα μου διηγηθούν τη ζωή μου και δεν την αναγνωρίσω.


τα σκίτσα μου ξοδεύτηκαν αλύπητα, πάνε..
και τώρα... υπάρχουν ακόμα μέρες που ξυπνάω εντελώς μέσα στο παρελθόν
το χέρι μου όμως πονάει, μόλις πιάσω μολύβι τρέμει και δεν προσπαθώ καν.




να με θυμάσαι, αλλιώς θα 'χω πεθάνει δυο φορές..